adalarda yasanlar iyi bilir; tum kis istanbul'un pisligini, copunu tasir marmara kiyiya. bahar sonuna dogru haydi, deyip toplariz biz o copleri. cop bizim degildir ama 'aman!' bizimdir. cop yiginlari ac bir yavru martinin girtlagina takilip onu nefessiz birakabilir, kanadini parcalyabilir, bir cocugun ayagina batabilir, birilerini kor, hasta edebilir.
aylardir onumuzdeki binlerce fotografa, simdi de bu fotografa baktigimda girtlagina oturmus nesneyi cikartmaya calisan ama ugrastikca girtlagi yirtilan nefes alamayan bir marti gibi hissediyorum. bir aman gerek, bir bahar temizligi gerek. hayatlarimizin, amanlarimizin birbirine bagimli oldugunu dusunuyorum. parcasi olmayacagimiz bu savaslarin sinirlarin icinde ya da disinda, kentte ya da koyde hepsinin coplestirmeye calistigi bedenlerle ayni girtlagi ayni nefessizligi paylasiyoruz. savaslar ustumuze coktukce cok buyukmus gibi geliyor olum.
aylardir herkes sadece lanet okuyor, kufur ediyor, lanet okudukca daha iyi hissetmiyor kimse; daha da yorgun hissediyor, kacip gitmeyi ogutluyor herkes. meselenin bir adim ileri iki adim geri oldugunu ya da bi durmak gerektigini de dusunmuyorum. insan akan yasami durdurabilir mi? belki politik olmakligi dusunme seklimizi durdurmak gerekiyordur.
hayatimda pusula anlari dedigim olaylar vardir; biri su: gecenin koru adada buyuk camlik sokagin yokusunu yuzum kararmis yere yapisik cikiyorum- pek adetim degildir birilerine selam vermeden gecmek ozellikle adada ama canim sIkkin kafam bulanik - silahlanmanin gergince tartisildigi bir ortamdan eve donuyorum gece 3 mu ne. sert bir islik yolumu kesti; tanimadigim iki yasini guzelcene almis kadin bankta oturuyorlardi- oyle selam verilmeden gecilmez, ayarimi aldim, selamimi verdim, kafami kaldirip budur diyerek ciktim yokusu.
bize yasattiklari politika bizi ne kadar olumun karanligina cekse, dilimizi karartsa, bizi birbirimizi goremez hale getirse de hayatin biryerden bize verdigi ayari gormek lazim, anlamak lazim. bunun politik naiflik degil siradanlik oldugunu dusunuyorum - siradanligiyla bir o kadar da yayilma, dogru anda da buyuklugunu hissetirme ihtimali tasidigini. icinde yasadigimiz rejim cok siradan ve cokca tekrar edilmis cok tanidik degil mi zaten ? olumun altinda ezilip kararmak yerine baska birsey yapmak, etrafindan dolanmak lazim. insanlara bazen dert anlatmak zordur; bazen sadece yillarca merhaba deyip arada bir kahve icip vakti gediginde o kahvenin hatirinina siginmak gerekir.
mesele belki insanlarin tasiyamayacagi agirliklari yuzlerine carpmak, utancla ezmek degildir. tasiyabilecekleri yuklere bolmektir, guclerinin yettiginin yeter oldugu siyasetler kurmaktir belki. politikayi su icmek kadar basitlestirmek, aslinda su icmek kadar basit birseyi yapmazsan geberecegini gormektir. politika birilerinin selamlarini alabilmek, evlerine girebilmek, masalarina bir cay icimlik oturabilmek bazen. bu anlari toplamak. baktiniz olume karsi ayaga kaldiramiyorsunuz ama mahalledeki cop yigini derdinden yanyana durabiliyorsunuz acil siyaset odur o zaman. dusunsenize simdi tum istanbul ankara otobus fiyatlari nedeniyle ayakta olsa, savas mi kalir ortalikta? ucuncu koprulerine musallat olsak mesela ya da sermayelerini palazlayan projelerine karsi her mahalle ayakta olsa. hepimizin mahallesinde degil mi bu adamlar, yatak odamizda, etegimizin ucunda. illa kaldiramadigimiz siyasete odaklanip tavsan gibi yerimizde cakili eblek eblek olumu mu bekleyelim? etrafindan donmek zorundaysak mesele odur.
madem ki onlari felc edebilecek milyon tane hikaye var ortamda. ama yediremiyoruz iste kendimize bir sekilde. elimiz dilimiz gitmiyor. icine cekildigimiz eblek tavsan halide anca birbirimize yeterince duyarli degil diye lanet okuyalim. abi 35 yasindayim benden once de vardi bu savaslar bitmiyor; bu sekilde bu politika yapma seklimizle de bitmeyecek. ya ebleklesiyoruz ya da gercekten siyasetin baskalarinin yasadigi mahalelerde yapildigini, siyaset yapmanin da baskalarina ozgurluk tasimak oldugunu zannediyoruz hala. hocam mesele bizim meselemiz. ya bunu boyle yasariz ya da eblek eblek liderlerden cozum bekleriz. geliriz 75 yasina hala baskalarina siyaset dersi veririz ama kendi mahallemiz bok icindedir; ulkenin geri kalani kan. olumle bas etmenin binbir yolu olmali.
gelecekten medet, umut manasiz. umut olumden sonra cennet olduguna inanlarin uydurmasi bir kavram. ne varsa bugun olacak. bizi bekleyen bir kurtarici devrim yok. ya da en azindan benim onu bekleyecek vaktim yok gelmisim 35 yasina. hadi diyelim zaten devrim oldu iki tane isgal evi, bi atolye bir iki kolketifi bir arada tutamamamis deneyimsizligimizle forumlarda birbirinin gozunu oymaya kalkan dilimizle ne halt edicez acaba. bizim daha birbirimizle konusacak guzel bir dil uretmisligimiz yok; bekleyerek de devrimden sonra vahiy olarak inmeyecek o dil, o birlikte yasama birlikte yeni birsey kurma becerisi. karnemiz zayif. derse iyi calismak lazim. olumun etrafindan donup bir kere bu ataletten siyrilmak lazim. bence zulum goren halklar, sehirlerinden edilenler de, multeciler de oyle kolay kolay kendilerini cop ettirecek degiller. bizim bu karambol sokaklarda birlikte guzel gunlerimiz uzak degil. bi gorelim sunu, bi alalim su selami diyorum.
